همه جای دنیا وقتی لیست تیم ملی اعلام می‌شود، همه نظر می‌دهند. از کسانی که باید باشند و نیستند و جایشان خالیست تا کسانی که نباید دعوت می‌شدند. خوبی فوتبال به این است که ما بدون داشتن تمام استاندارد‌های لازم برای این رشته بدون داشتن مدیر یا امکانات، فوتبالیست یا مربی، اما در سطح مردم و هواداران مثل همه جای دنیا رفتار می‌کنیم!
وقتی لیست تیم ملی اعلام شد این اتفاق ثابت در همه جای دنیا تکرار و عمده انتقادات روی همین دو محور رفت، بیشترین انتقادات از بابت نبودن رامین بود و سحرخیزان و حسین نژاد و بیشترین انتقادات از بودن جهانبخش، قدوس و عزت اللهی که دو نفر اول تیم ندارند و سومی مصدوم است.
این وسط هیچ اظهار نظری از سمت کادر فنی منتشر نشد. همه چیز به دوئل کلامی بین موافقان و مخالفان محدود شد و البته که پیش‌بینی‌های ما با شناختی که از قلعه نویی و همکارانش داریم درست از آب درآمد!
امیر بزرگان را با نگاه به آینده به تیم دعوت کرد و دیدیم در این بازی نه جهانبخش برایمان بازی کرد نه عزت اللهی چرا که اصلا آمادگی نداشتند، اما ژنرال آن‌ها را برای ادامه مسیر و حتی جام جهانی بعدی لازم دارد. این یعنی از همین حالا تکلیف ترکیب مشخص است!
اما نکته اینجاست که در غیاب این بازیکنان که یک دهه کنار هم بازی کرده‌اند، تیم ملی اصلا شبیه یک تیم بازی نکرد. اتفاق بدی که بعد از این نمایش و هجمه‌ها رخ خواهد داد، دلسردی قلعه نویی از میدان دادن به جوانان است.
او در حال حاضر این بزرگان را برای جمع کردن تیم و بیرون میدان دعوت کرده بود، اما از فردا حق دارد به خود بگوید سری که درد نمی‌کند را چرا دستمال ببندم؟ وقتی این بازیکنان کنار هم راحت هستند و آنقدر تجربه در آسیا دارند که هر حریفی را ببرند، این چه کاری است که بخواهم یکی دو نفر را حذف و دوستان آن‌ها را با خود دشمن کنم؟
این یک حقیقت است که جوان نیاز به تجربه دارد. امثال امین حزباوی یا آریا یوسفی باید آنقدر میدان ببینند و آنقدر از این اشتباهات مرتکب شوند تا به سطح استاندارد برسند. تاوان این اشتباهات را هم سرمربی تیم ملی باید بدهد!
وقتی این اتفاقات می‌افتد سرمربی دوباره سراغ همان ترکیب آشنای همیشگی می‌رود و فقط به حفظ صندلی و موقعیت خود فکر می‌کند. به این ترتیب تیمی که در جام جهانی ۲۰۲۲ پیرترین تیم جام بود ۴ سال بعد با افزایش ۴ ساله این میانگین دوباره عنوانش را تکرار می‌کند.
دوباره می‌رویم و سه بازی می‌کنیم و برمی‌گردیم و امیر قلعه نویی این چوب را به نفر بعدی تحویل می‌دهد. سوال اینجاست که این چرخه تا کی و تا کجا باید ادامه پیدا کند و جواب مشخص است، با آوردن یک مربی شجاع و البته در اختیار قرار دادن ابزار و امکانات!
روزی که کی روش اقدام به تغییر نسل تیم ملی کرد ما سالانه ۱۰ الی ۱۵ بازی بین المللی داشتیم، اما در چهار سال اخیر بازی‌های بین‌المللی ما تنها محدود شده به مسابقات رسمی که فیفا و afc ترتیب می‌دهند. با این شرایط اگر خود گواردیولا را هم بیاورید کاری نمی‌تواند بکند!
-
-
-
-
-
-
