تردیدی وجود ندارد که زوج سروش رفیعی و مسعود ریگی فصل قبل در میانه میدان پرسپولیس یکی از بهترین زوج‌های لیگ برتر را تشکیل داده بودند. دو بازیکن باتجربه که به عنوان مکمل کنار هم بازی‌های خوبی را ارائه داده و پرسپولیس را تا کسب عنوان قهرمانی بالا کشیدند. زوجی که البته در زمان یحیی گل محمدی هرچند بازی یک بار شکل می‌گرفت با حضور اوسمار تغییر ناپذیر بود و جز به هنگام محرومیت سروش رفیعی در تمام بازی‌ها در میانه میدان پرسپولیس شکل گرفته بود.
اما خلاف فصل قبل، این زوج در دو بازی ابتدایی چنگی به دل نزدند. به هرحال ابتدای لیگ است و قضاوت در مورد سطح آمادگی بازیکنان زود است، اما آن چه در دو بازی ابتدایی مقابل ذوب آهن و تراکتور شاهد بودیم، پرسپولیس با زوج رفیعی-ریگی کاملا ایستا و کم تحرک بود و در چرخه بازیسازی مشکلات فراوانی داشت.
اخراج سروش رفیعی در بازی با تراکتور به ناچار گاریدو را در شرایط تازه‌ای قرار داد و او برای بازی با فولاد از زوج ریگی و اسدبیگی بهره برد. دو هافبک کاملا فیزیکی و درگیر که در اکثر جنگ‌های تن به تن موفق بودند، اما باز هم در چرخه بازیسازی و به ویژه چرخاندن و مالکیت توپ توفیقی نداشتند.
همین کافی بود تا گاریدو که در همین چند بازی نشان داده بازیخوان بسیار متبحر و قابلی است و برای تعویض بازیکن نیز اصلا به ساعت و زمان بازی کاری ندارد، پس از این که کم تحرکی خط میانی را دید دست به جا به جایی زد و محمد خدا بنده لو را جانشین سینا اسدبیگی کرد.
با این تعویض، خدا بنده لو همان کاری را انجام می‌داد که گاریدو می‌خواست. سرعت دادن در چرخش توپ و باز کردن بازی در کمترین زمان ممکن با ارسال پاس‌های عمقی به مهاجمان و وینگرها.
محمد خدا بنده لو درنهایت با حضور به موقع در زمین خودی و ارسال پاس‌های فراوان برای خروج از فشار و پرس سنگین خط میانی و مهاجمان فولاد، در کمترین زمان ممکن با یک پارس طولی عیسی آل کثیر را صاحب توپ کرد تا او نیز با یک پاس دیگر وحید امیری را صاحب گل کند.
این حرکت منجر به گل بی شک دیدگاه گاریدو را نسبت با نفراتی که باید در میانه میدان به کار بگیرد تغییر خواهد داد چرا که او به خوبی دریافته پرسپولیس ابزار لازم را برای به کار گرفتن تاکتیک موردنظر او دارد. از این رو باید منتظر بود و دید برای بازی‌های بعدی گاریدو چه نفراتی را در خط میانی تیمش راهی میدان خواهد کرد.