مقایسه پیونگ یانگ با سئول

پیونگ یانگ و سئول، دو پایتخت در یک شبه جزیره با ریشه های مشترک فرهنگی، مسیرهای کاملاً متفاوتی را در پیش گرفته اند که به دو شیوه زندگی متضاد انجامیده است. این دو شهر نماد توسعه های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ناهمگون هستند که پیامدهای عمیقی بر کیفیت زندگی شهروندانشان دارد.

شبه جزیره کره که سال ها تحت اشغال ژاپن بود، پس از جنگ جهانی دوم و با شکست ژاپن در سال ۱۹۴۵، به دست متفقین افتاد. ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی، این سرزمین را به ترتیب در جنوب و شمال مدار ۳۸ درجه شمالی تقسیم کردند. این تقسیم موقت، به دلیل اختلافات ایدئولوژیکی و سیاسی میان دو قدرت، به مرزی دائمی تبدیل شد و در سال ۱۹۴۸، دو کشور مستقل کره شمالی و کره جنوبی با سیستم های حکومتی کاملاً متفاوت شکل گرفتند. پیونگ یانگ، پایتخت جمهوری دموکراتیک خلق کره (کره شمالی)، و سئول، پایتخت جمهوری کره (کره جنوبی)، هر یک به نمادی از نظام خود تبدیل شده اند. مقایسه این دو شهر، نه تنها تفاوت های فاحش ناشی از این جدایی را آشکار می سازد، بلکه درک عمیق تری از واقعیت های زندگی در این دو جامعه ارائه می دهد.

جغرافیای شهری و جمعیت: نگاهی از بالا به دو پایتخت

پیونگ یانگ و سئول، هر دو از شهرهای بزرگ منطقه شرق آسیا به شمار می آیند، اما با بررسی دقیق تر، تفاوت های چشمگیری در ساختار جغرافیایی و جمعیتی آن ها نمایان می شود که نشان دهنده اولویت ها و سبک های توسعه متفاوتی است.

مساحت و گستردگی

مساحت شهر پیونگ یانگ حدود ۱۹۸۴ کیلومتر مربع است که شامل مناطق شهری و حومه می شود. در مقابل، سئول مساحتی در حدود ۶۰۵ کیلومتر مربع دارد. این تفاوت در مساحت، به طور ضمنی به الگوی توسعه شهری و تراکم جمعیتی هر یک از این پایتخت ها اشاره دارد. پیونگ یانگ با وجود مساحت وسیع تر، دارای تراکم جمعیتی کمتری نسبت به سئول است که عمدتاً به دلیل کنترل دولتی بر گسترش شهری و توسعه فضای سبز و مناطق کشاورزی در اطراف شهر است.

جمعیت و تراکم

جمعیت پیونگ یانگ تقریباً ۳.۲ میلیون نفر تخمین زده می شود، در حالی که جمعیت سئول بیش از ۹.۸۶ میلیون نفر است. این آمار نشان دهنده تراکم بسیار بالای جمعیت در سئول است. تراکم بالای جمعیت در سئول منجر به توسعه زیرساخت های عمودی، ساختمان های بلند و سیستم حمل ونقل عمومی گسترده شده است. در پیونگ یانگ، با وجود ساخت وسازهای جدید و آپارتمان های مرتفع، فضای شهری به دلیل جمعیت کمتر و برنامه ریزی متمرکز، بازتر به نظر می رسد.

چشم انداز و معماری

از نظر چشم انداز شهری و معماری، هر دو شهر دارای ساختمان های مرتفع هستند. آسمان خراش ها و بلوک های آپارتمانی در پیونگ یانگ، اگرچه در مقیاسی متفاوت، مشابه سازه های موجود در سئول یا بوسان (کره جنوبی) هستند. با این حال، تفاوت های اساسی در سبک شهرسازی و زیرساخت ها وجود دارد. معماری پیونگ یانگ عمدتاً بر اساس سبک شوروی و با هدف نمایش قدرت و ایدئولوژی جوچه (خودکفایی) شکل گرفته است. ساختمان ها اغلب بزرگ، متقارن و با نمادهای دولتی تزئین شده اند. در مقابل، معماری سئول بسیار متنوع تر است و ترکیبی از سازه های سنتی، ساختمان های مدرن و شیشه ای، و طرح های نوآورانه را در بر می گیرد که منعکس کننده اقتصاد بازار آزاد و پذیرش فرهنگ های جهانی است.

طبیعت و محیط زیست

هر دو پایتخت از مزیت وجود رودخانه بزرگ برخوردارند. رودخانه ته دونگ از پیونگ یانگ می گذرد و رودخانه هان در سئول جریان دارد. هر دو رودخانه نقش حیاتی در زندگی شهری و فراهم آوردن فضاهای تفریحی و طبیعی ایفا می کنند. سئول تلاش های زیادی برای توسعه فضاهای سبز، پارک ها و مسیرهای پیاده روی در امتداد رودخانه هان انجام داده است، در حالی که پیونگ یانگ نیز با حفظ فضاهای سبز وسیع و مناطق طبیعی، به زیبایی و طراوت شهر کمک کرده است. با این حال، دسترسی و استفاده عمومی از این فضاهای طبیعی در دو شهر می تواند متفاوت باشد، به طوری که در سئول این فضاها برای عموم مردم به راحتی قابل دسترس و استفاده هستند، در حالی که در پیونگ یانگ ممکن است تحت نظارت و کنترل بیشتری باشند.

اقتصاد و سطح زندگی: شکاف عمیق رفاهی

مقایسه وضعیت اقتصادی و سطح زندگی در پیونگ یانگ و سئول، عمیق ترین تفاوت ها را میان دو کشور هم ریشه آشکار می سازد. این شکاف، نتیجه مستقیم سیستم های اقتصادی و سیاسی متفاوت است که یکی بر کنترل متمرکز و دیگری بر بازار آزاد استوار است.

درآمد و قدرت خرید

کره جنوبی یکی از اقتصادهای پیشرو جهان و چهارمین اقتصاد بزرگ آسیا محسوب می شود. سرانه تولید ناخالص داخلی (GDP per capita) در کره جنوبی به مراتب بالاتر از کره شمالی است. در حالی که متوسط حقوق در سئول می تواند بسیار بالا و قابل مقایسه با کشورهای توسعه یافته باشد، در پیونگ یانگ متوسط درآمد روزانه افراد در حدود ۳ دلار تخمین زده می شود که همراه با غذای رایگان یا سهمیه بندی شده است. این تفاوت عظیم در قدرت خرید، به معنای دسترسی کاملاً متفاوت به کالاها و خدمات مصرفی است. در سئول، تنوع و فراوانی کالاها در بازارهای آزاد، فروشگاه های بزرگ و مراکز خرید لوکس به وفور یافت می شود، در حالی که در پیونگ یانگ، دسترسی به کالاهای مصرفی عمدتاً از طریق فروشگاه های دولتی با تنوع محدود و قیمت های کنترل شده صورت می گیرد. ارزش پول محلی نیز در دو کشور تفاوت چشمگیری دارد و تبادلات خارجی در کره شمالی به شدت محدود است.

هزینه های زندگی و مسکن

یکی از تفاوت های بارز در هزینه های زندگی، مربوط به مسکن است. در پیونگ یانگ، دولت کره شمالی پس از ازدواج، به زوج ها مسکن رایگان اعطا می کند و مردم بابت آب، برق و سایر خدمات عمومی هزینه ای نمی پردازند. این سیاست، در ظاهر، بار سنگین مسکن را از دوش شهروندان برمی دارد. اما در سئول، هزینه های زندگی، به ویژه قیمت خرید و اجاره مسکن، بسیار بالا است و به یکی از چالش های اصلی شهروندان تبدیل شده است. حتی یک آپارتمان کوچک در سئول می تواند تا حدود ۱۸۰ هزار دلار قیمت داشته باشد. این تفاوت در سیاست های مسکن، بیانگر رویکردهای متفاوت دولت ها در تأمین نیازهای اولیه شهروندان و نقش بازار در این زمینه است.

دسترسی به غذا و کالاها

وضعیت تأمین غذا در کره شمالی همواره مورد توجه بین المللی بوده است. با وجود ادعای عدم وجود قحطی، کمبود میوه و سبزیجات به خصوص مواد غذایی غنی از پروتئین، مشهود است. سیب و کلم از محبوب ترین و در دسترس ترین اقلام غذایی در این کشور هستند و مردم برای جبران کمبود پروتئین، گاهی به شکار قورباغه و لاک پشت روی می آورند. غذای اصلی در کره شمالی اغلب برنج ذرت است. فروشندگان خیابانی عمدتاً سوسیس، بستنی، پاپ کورن و گوشت بخارپز می فروشند. در مقابل، سئول از فراوانی و تنوع غذایی بی نظیری برخوردار است. نه تنها غذاهای سنتی و ملی کره جنوبی با کیفیت بالا در دسترس هستند، بلکه انواع غذاهای بین المللی از سراسر جهان در رستوران ها و بازارهای آن یافت می شود.

اشتغال و ساعات کاری

میانگین ساعات کاری در کره شمالی معمولاً بالاست. گزارش ها حاکی از آن است که بسیاری از کارگران در کره شمالی بدون استراحت هفتگی و حتی در طول ۷ روز هفته کار می کنند. مرخصی ها و تعطیلات نیز به شدت توسط دولت کنترل می شوند. در کره جنوبی، اگرچه رقابت پذیری شدید در بازار کار وجود دارد، اما قوانین کار استانداردهای مشخصی برای ساعات کاری، حقوق و مرخصی ها تعیین کرده است. با این حال، فرهنگ کاری در کره جنوبی نیز به دلیل فشار برای موفقیت و رقابت، می تواند بسیار فشرده و پرفشار باشد.

جامعه و آزادی های فردی: از کنترل مطلق تا آزادی نسبی

تفاوت در سیستم های حکومتی پیونگ یانگ و سئول، بیشترین تأثیر را بر جامعه و میزان آزادی های فردی شهروندان گذاشته است. کره شمالی نمادی از کنترل مطلق دولتی است، در حالی که کره جنوبی با وجود برخی محدودیت ها، از آزادی نسبی برخوردار است.

حقوق بشر و آزادی بیان

کره شمالی به دلیل نقض سیستماتیک و شدید حقوق بشر، همواره مورد انتقاد مجامع بین المللی قرار گرفته است. گزارش ها حاکی از وجود ده ها هزار زندانی سیاسی و اعمال محدودیت های شدید بر اطلاعات، ارتباطات و آزادی بیان است. شهروندان کره شمالی اجازه دسترسی به اینترنت جهانی، رسانه های خارجی و اطلاعات آزاد را ندارند. در مقابل، کره جنوبی دارای آزادی های فردی، مطبوعاتی و رسانه ای گسترده ای است که در قانون اساسی آن تضمین شده است. با این حال، قانون امنیت ملی کره جنوبی، که برای مقابله با تهدیدات کره شمالی وضع شده، می تواند در مواردی ابراز همدردی با کره شمالی را جرم تلقی کند و منجر به محدودیت هایی در آزادی بیان شود. این قانون، با وجود دموکراتیک بودن سیستم، گاهی محل بحث و انتقاد بوده است.

مهاجرت و آوارگی

آمار مهاجرت از کره شمالی به کره جنوبی، نمادی آشکار از تفاوت های زندگی در این دو کشور است. بیش از ۲۳ هزار نفر از کره شمالی به کره جنوبی فرار کرده اند، در حالی که تعداد بسیار کمی از کره جنوبی به کره شمالی مهاجرت کرده اند. پناهندگان کره شمالی پس از ورود به کره جنوبی، با چالش های عمده ای در سازگاری با زندگی مدرن و رقابتی روبرو می شوند، اما بسیاری از آن ها پس از گذشت چند ماه، به تدریج با جامعه جدید خو می گیرند. این آمار نشان دهنده جذابیت آزادی ها و فرصت های اقتصادی در کره جنوبی در مقایسه با محدودیت ها و فشارهای موجود در کره شمالی است.

سلامت روان و چالش های اجتماعی

در کره جنوبی، نرخ خودکشی یکی از بالاترین ها در جهان صنعتی است، به ویژه خودکشی با پرش از روی پل در این کشور رایج است. یکی از دلایل اصلی این پدیده، فشار رقابتی شدید در جامعه، فشارهای تحصیلی و کاری، و انتظارات بالای اجتماعی برای موفقیت است. در مقابل، اطلاعات در مورد وضعیت سلامت روان در کره شمالی بسیار محدود است. با توجه به کنترل شدید دولتی بر اطلاعات و عدم وجود زیرساخت های مناسب برای سلامت روان، نمی توان به آمار دقیقی دست یافت، اما شرایط زندگی دشوار و فقدان آزادی های فردی می تواند تأثیرات منفی عمیقی بر سلامت روان شهروندان داشته باشد.

قوانین و نظام قضایی

نظام قضایی در کره شمالی به شدت تحت کنترل دولت و حزب حاکم است و حقوق شهروندان معمولاً تضمین شده نیست. پرونده های سیاسی و نقض حقوق بشر در این کشور به صورت سیستماتیک گزارش شده است. در مقابل، کره جنوبی دارای یک سیستم قضایی مستقل و دموکراتیک است که بر اساس قانون اساسی و اصول حقوقی مدرن عمل می کند. شهروندان از حقوق قانونی برخوردارند و می توانند به دادگاه ها مراجعه کنند. با این حال، همان طور که پیشتر اشاره شد، وجود قوانینی مانند قانون امنیت ملی می تواند در برخی موارد، حقوق شهروندی را محدود کند.

تفاوت فاحش در آزادی های فردی و حقوق بشر بین پیونگ یانگ و سئول، نه تنها نمایانگر دو سیستم حکومتی متضاد است، بلکه بر تمامی جنبه های زندگی روزمره شهروندان تأثیرگذار است و تجربه های انسانی کاملاً متفاوتی را رقم می زند.

فرهنگ و سبک زندگی: سنت های مشترک، مسیرهای متفاوت

با وجود ریشه های فرهنگی مشترک، ۷۰ سال جدایی و توسعه تحت نظام های متفاوت، فرهنگ و سبک زندگی در پیونگ یانگ و سئول را به دو مسیر کاملاً متفاوت هدایت کرده است. سنت های کهن هنوز در هر دو جامعه ریشه دارند، اما نمود آن ها و عناصر جدیدی که به آن ها افزوده شده، بسیار متفاوت است.

مد و پوشش

در کره شمالی، مد و پوشش تحت کنترل شدید دولتی است. قوانین سختگیرانه ای درباره نوع لباس، مدل مو و حتی رنگ ها وجود دارد. به عنوان مثال، استفاده از شلوار جین تنگ، دامن کوتاه و برخی مدل های موی خاص ممنوع است. با وجود این محدودیت ها، مردم می توانند لباس هایی را از فروشگاه های بین المللی یا چینی خریداری کنند، اما همچنان باید با خطوط قرمز مد دولتی سازگار باشند. در مقابل، کره جنوبی به یکی از قطب های اصلی مد در جهان تبدیل شده است. صنعت مد (K-fashion) در سئول بسیار پیشرفته و تأثیرگذار است و آزادی کامل در انتخاب پوشش، تنوع بی نظیری از سبک ها را به وجود آورده است. این تفاوت در مد و پوشش، به وضوح نشان دهنده میزان آزادی فردی و تأثیرگذاری جهانی هر دو کشور است.

آموزش و تحصیلات

سیستم آموزشی در کره شمالی شامل یک سال پیش دبستانی و ۱۰ سال تحصیل اجباری است. پس از آن، افراد نخبه و فرزندان خانواده های ثروتمند وارد دانشگاه می شوند، در حالی که بقیه به دنبال کار می گردند. محتوای آموزشی به شدت کنترل شده و بر اساس ایدئولوژی دولت تنظیم می شود. ادبیات غربی و جغرافیا جزو برنامه های درسی هستند، اما نمایش زندگی غربی معمولاً با تمرکز بر کشورهای آفریقایی صورت می گیرد تا از نمایش جنبه های مثبت جهان غرب جلوگیری شود. در کره جنوبی، تحصیلات ۱۲ سال به طول می انجامد و دانشگاه های بومی آن از معتبرترین دانشگاه های جهان هستند. دسترسی به منابع بین المللی و کیفیت بالای آموزش، این کشور را به مقصدی برای بسیاری از دانشجویان بین المللی تبدیل کرده است. رقابت شدید برای ورود به دانشگاه های برتر، از ویژگی های بارز سیستم آموزشی کره جنوبی است.

سرگرمی و رسانه

کره جنوبی به عنوان هالیوود شرق شناخته می شود و صنعت سرگرمی آن، از جمله کی پاپ (K-Pop)، درام های کره ای (K-Drama) و بازی های ویدیویی، نفوذ جهانی بی سابقه ای یافته است. این صنعت، میلیون ها طرفدار در سراسر جهان دارد و یک منبع درآمد بزرگ برای کشور است. در کره شمالی، رسانه ها کاملاً تحت کنترل دولت هستند و تنها محتوای تأیید شده دولتی پخش می شود. هیچ خبری از سرگرمی های غربی یا حتی کره ای جنوبی در رسانه های عمومی نیست و دسترسی به آن شدیداً محدود است. تفریحات و ورزش ها نیز در کره شمالی، مانند پارک آبی مون سو (که در سال ۲۰۱۳ افتتاح شد و واشنگتن پست آن را یکی از جالب ترین پارک های آبی دنیا معرفی کرده)، معمولاً تحت نظارت دولت و برای نمایش رفاه ظاهری به عموم مردم است، در حالی که گلف عمدتاً برای مقامات و افراد خاص در دسترس است.

دین و باورها

کره شمالی به دلیل جهان بینی کمونیستی خود، رسماً خداناباور است و فعالیت های مذهبی به شدت کنترل می شوند. با این حال، در سال های اخیر، جنبش های جدیدی مانند چئوندوئیسم (Cheondoism) در این کشور محبوبیت بیشتری پیدا کرده اند. در مقابل، کره جنوبی از تنوع و آزادی های مذهبی برخوردار است. مسیحیت (پروتستان و کاتولیک) و بودیسم از ادیان اصلی در این کشور هستند و مردم آزادی کامل در انتخاب و انجام مناسک مذهبی خود دارند.

فرهنگ غذایی و آداب و رسوم

مردم هر دو کره از بسیاری از انواع غذاهای سنتی و آداب و رسوم مشترک بهره مند هستند، چرا که این سنت ها پیش از جدایی از نسلی به نسل دیگر منتقل شده اند. غذاهایی مانند دوک (Dduk) و یئوت (Yeot) هنوز در هر دو کشور محبوب هستند. جشن های فرهنگی مانند سال نو، روز شکرگزاری و دبروم در هر دو جامعه ریشه دوانیده است. در هر دو کشور، احترام به والدین و بزرگان از کودکی آموزش داده می شود و فرزندان از عناوین مودبانه برای خطاب به والدین خود استفاده می کنند. این نقاط اشتراک، نشان دهنده ریشه های عمیق فرهنگی است که با وجود جدایی سیاسی، همچنان پابرجا مانده اند.

تقویم

کره شمالی از تقویم جوچه استفاده می کند که سال شمار آن بر اساس سال تولد کیم ایل سونگ، بنیان گذار این کشور، تنظیم شده است. این تقویم از سال ۱۹۹۷ میلادی در این کشور به طور رسمی مورد استفاده قرار گرفت. برای مثال، سال ۲۰۱۷ میلادی در تقویم آنها سال ۱۰۶ جوچه محسوب می شود. این در حالی است که کره جنوبی از تقویم میلادی رایج در جهان استفاده می کند.

فناوری و ارتباطات: دنیای متصل در برابر انزوای دیجیتال

فناوری و ارتباطات، یکی از حوزه هایی است که تفاوت های شدید بین پیونگ یانگ و سئول را به وضوح نشان می دهد. در حالی که کره جنوبی یک پیشرو جهانی در زمینه فناوری و اتصال دیجیتال است، کره شمالی در انزوای دیجیتال کامل قرار دارد.

دسترسی به اینترنت

کره جنوبی یکی از بالاترین نرخ های دسترسی به اینترنت در جهان را دارد؛ طبق آمار، بیش از ۹۷ درصد جمعیت این کشور کاربر اینترنت هستند و دسترسی به اینترنت بدون هیچ فیلتر و مانعی صورت می گیرد. این کشور پیشرو در توسعه زیرساخت های ۵G و فناوری های مرتبط است. در مقابل، دسترسی به اینترنت در کره شمالی به شدت محدود است. تنها تعداد بسیار کمی از مقامات دولتی، نخبگان و موسسات آموزشی اجازه استفاده از اینترنت جهانی را دارند و این دسترسی نیز تحت نظارت شدید دولتی است. عموم مردم به اینترنت جهانی دسترسی ندارند، بلکه از یک شبکه داخلی به نام کوانگمیونگ استفاده می کنند که شامل وب سایت های تأیید شده دولتی و اطلاعات مربوط به خانواده کیم و حزب حاکم است. اینترنت کوانگمیونگ به شبکه جهانی متصل نیست و به عنوان یک اینترانت عمل می کند. تلاش کره شمالی برای خرید املاک نزدیک سفارتخانه های خارجی به منظور دسترسی به وای فای، نشان دهنده تقاضای پنهان برای دسترسی به دنیای خارج است که به افزایش قیمت مسکن در پیونگ یانگ نیز منجر شده است.

تلفن های هوشمند و لوازم الکترونیکی

کره جنوبی یکی از بزرگترین تولیدکنندگان و مصرف کنندگان لوازم الکترونیکی و تلفن های هوشمند در جهان است. برندهای جهانی مانند سامسونگ و ال جی، محصولات پیشرفته ای را عرضه می کنند که در دسترس عموم مردم قرار دارد. در کره شمالی، اگرچه کارخانه های بومی تلویزیون، لپ تاپ و تلفن های هوشمند تولید می کنند (که عمدتاً با قطعات چینی مونتاژ می شوند)، اما دسترسی به این دستگاه ها بسیار محدود است. تنها افراد کمی که توانایی مالی لازم را دارند، می توانند این وسایل را خریداری کنند و حتی در این صورت نیز نیاز به مجوز دولتی برای مالکیت آن ها وجود دارد. این دستگاه ها معمولاً دارای قابلیت های محدود و نرم افزارهای کنترل شده هستند.

حمل و نقل عمومی و شخصی

سیستم حمل و نقل عمومی در سئول، شامل مترو، اتوبوس و تاکسی، بسیار پیشرفته، کارآمد و گسترده است و به راحتی تمام نقاط شهر را پوشش می دهد. مالکیت خودروی شخصی در سئول رایج است، اما به دلیل سیستم حمل و نقل عمومی عالی و ترافیک بالا، بسیاری از شهروندان ترجیح می دهند از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند. در پیونگ یانگ، سیستم مترو، که حتی چند سال پیش از متروی سئول ساخته شد، برای عموم مردم قابل استفاده است و به عنوان یک وسیله حمل و نقل مهم عمل می کند. با این حال، مالکیت خودروی شخصی برای شهروندان عادی ممنوع است و تنها مقامات نظامی و دولتی خودرو به آن ها اعطا می شود. به همین دلیل، مردم عمدتاً از وسایل نقلیه عمومی، دوچرخه یا پیاده روی برای جابجایی استفاده می کنند. این محدودیت در حمل و نقل شخصی، نشان دهنده کنترل شدید بر حرکت و زندگی روزمره شهروندان در کره شمالی است.

قدرت نظامی و مسائل امنیتی: شبه جزیره ای در لبه تنش

شبه جزیره کره همواره کانون تنش های نظامی بوده و مقایسه قوای نظامی پیونگ یانگ و سئول، ابعاد نگران کننده این رویارویی را آشکار می سازد. هر دو کشور سرمایه گذاری عظیمی در بخش نظامی خود کرده اند، اما با رویکردهای متفاوت.

مقایسه قوای نظامی

کره شمالی یکی از نظامی ترین کشورهای جهان محسوب می شود. بر اساس گزارش مؤسسه مطالعات استراتژیک (IISS) در اوایل سال ۲۰۲۳، کره شمالی حدود ۱.۲۸ میلیون پرسنل فعال و ۶۰۰ هزار نیروی ذخیره در نیروهای مسلح خود دارد. این در حالی است که کره جنوبی دارای حدود ۵۵۵ هزار پرسنل فعال و بیش از ۳ میلیون نفر نیروی ذخیره است. از نظر تعداد تجهیزات متعارف، پیونگ یانگ در برخی موارد از سئول پیشی می گیرد: کره شمالی ۷۱ فروند زیردریایی و کره جنوبی ۱۹ فروند زیردریایی دارد؛ همچنین کره شمالی بیش از ۳۵۰۰ تانک در اختیار دارد در حالی که این تعداد برای کره جنوبی ۲۱۴۹ تانک است.

توانایی های هسته ای و موشکی

بزرگترین نگرانی بین المللی در مورد کره شمالی، برنامه هسته ای و توسعه موشکی آن است. پیونگ یانگ بمب هسته ای آزمایش کرده و توانایی تولید سلاح های هسته ای را دارد، در حالی که کره جنوبی سلاح هسته ای در اختیار ندارد. کره شمالی به طور مداوم در حال توسعه موشک های بالستیک دوربرد و کوتاه برد است و اخیراً از آزمایش سیستم تسلیحات هسته ای زیر آب و ساخت اولین زیردریایی حمله هسته ای تاکتیکی خود خبر داده است، اگرچه در مورد توانایی واقعی این زیردریایی تردیدهایی وجود دارد. این توسعه ها، چالش امنیتی جدی برای منطقه و جهان ایجاد کرده است.

تفاوت در فناوری و آموزش

با وجود برتری عددی کره شمالی در برخی تجهیزات، بخش قابل توجهی از تجهیزات نظامی این کشور قدیمی و متعلق به دوران شوروی است. در مقابل، کره جنوبی دارای برتری تکنولوژیکی قابل توجهی است، به ویژه در نیروی هوایی و سیستم های دفاعی پیشرفته. کره جنوبی مانورهای نظامی مشترک گسترده ای با متحدان خود، به ویژه ایالات متحده و ژاپن، برگزار می کند که به توسعه توانمندی های ترکیبی و افزایش تجربه آموزشی نیروهای آن کمک می کند. این مانورها، به کره جنوبی برتری کیفی قابل توجهی در مقایسه با ارتش کره شمالی می دهد که فاقد این سطح از آموزش و همکاری بین المللی است. پیونگ یانگ نیز در حال تلاش برای ارتقاء تجهیزات خود است و ممکن است در این زمینه از کمک های روسیه بهره مند شده باشد.

بودجه نظامی

هزینه های نظامی در کره شمالی سهم بسیار بالایی از تولید ناخالص داخلی (GDP) را به خود اختصاص می دهد که در برخی برآوردها تا یک سوم GDP این کشور نیز می رسد. این رقم نشان دهنده اولویت مطلق نظامی گری در اقتصاد کره شمالی است. در مقابل، هزینه های دفاعی کره جنوبی برای سال ۲۰۲۲ حدود ۲.۵ درصد از تولید ناخالص داخلی آن کشور را تشکیل می داد که به میانگین کشورهای عضو ناتو نزدیک است. این تفاوت در سهم هزینه های نظامی از اقتصاد، نشان دهنده رویکردهای متفاوت دو کشور در تخصیص منابع و اولویت بندی توسعه اقتصادی و امنیتی است.

شبه جزیره کره همچنان در وضعیت تنش نظامی بالایی قرار دارد و تفاوت در توانمندی های هسته ای و متعارف، به همراه رویکردهای متضاد در سیاست خارجی، محیط امنیتی منطقه را پیچیده تر می سازد.

نتیجه گیری: چشم اندازی به آینده

مقایسه پیونگ یانگ و سئول، تصویری روشن از دو جهان متفاوت در یک شبه جزیره ارائه می دهد. از جغرافیای شهری و تراکم جمعیت گرفته تا ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، فناوری و نظامی، هر دو پایتخت نمادی از مسیرهایی هستند که دو کشور پس از جدایی در پیش گرفته اند. سئول، با اقتصاد پویای بازار آزاد، آزادی های فردی نسبی، و پیشرفت های خیره کننده در فناوری و فرهنگ، به یک بازیگر مهم جهانی تبدیل شده است. در مقابل، پیونگ یانگ، با سیستم حکومتی متمرکز، کنترل شدید بر زندگی شهروندان، و انزوای بین المللی، نمادی از تداوم ایدئولوژی جوچه و تمرکز بر نظامی گری است.

تأثیر سیستم های سیاسی بر زندگی روزمره مردم، در تمامی جنبه های مورد بررسی مشهود است. از دسترسی به غذا و مسکن تا آزادی بیان و انتخاب های فردی در مد و سرگرمی، شهروندان در دو پایتخت تجربیات زیستی کاملاً متفاوتی را پشت سر می گذارند. با وجود ریشه های فرهنگی مشترک، ۷۰ سال جدایی و توسعه های ناهمگون، شکاف عمیقی میان آن ها ایجاد کرده است. نگاه به آینده روابط بین دو کره، همواره با ابهامات و پیچیدگی هایی همراه بوده است. در حالی که امید به اتحاد مجدد همچنان در برخی محافل وجود دارد، تفاوت های عمیق ایدئولوژیکی و ساختاری، تداوم جدایی را محتمل تر می سازد. درک این تفاوت ها برای تحلیل واقع بینانه وضعیت شبه جزیره کره و روابط بین الملل ضروری است.